เจาะลึกปรากฏการณ์: นักศึกษา ‘ไม่รู้แน่’ ในการรักษา
ลักษณะของผู้ป่วยกลุ่มที่สาม: นักศึกษาที่ ‘ไม่รู้’
ในบทความนี้เราจะพาคุณสำรวจนักเรียนนักศึกษากลุ่มที่สามที่มาพบแพทย์โดยไม่รู้ว่าตนเองมาทำอะไร และบ่อยครั้งตอบว่า ‘ไม่รู้’ เมื่อถูกสอบถาม พวกเขามักถูกพ่อแม่พามา และไม่มีสัญญาณอันตรายเช่นกรีดข้อมือหรือคิดฆ่าตัวตาย เหล่านักศึกษาที่ ‘ยังไงก็ได้’ นี้ไม่ได้เข้าโรงเรียนอย่างต่อเนื่อง บางรายดรอปเรียน บางรายเรียน กศน. หรือไร้กิจกรรมหลักในชีวิต
พฤติกรรมและการใช้ชีวิตของผู้ป่วยกลุ่มที่สาม
- ใช้เวลาส่วนใหญ่ในการเล่นเกม ไม่ว่าจะเล่นคนเดียวหรือกับเพื่อน
- ไม่มีการใช้ยาเสพติด
- สามารถอยู่บ้านและใช้ชีวิตตามปกติ
ความกังวลที่มากกว่าตกอยู่กับพ่อแม่ที่ไม่ทราบว่าลูกของตนเป็นอะไรและจะเป็นแบบนี้นานแค่ไหน บางทีการเพิ่มจำนวนของกลุ่มนี้ก็ทำให้ผู้ปกครองเกิดความกังวลอย่างสูง
ความยากในการรักษาผู้ป่วยกลุ่มนี้
การรักษาผู้ป่วยกลุ่มนี้ท้าทายกว่ากลุ่มที่มีอาการคิดฆ่าตัวตายหรือกรีดข้อมือ ซึ่งสามารถรักษาด้วยยาและวิธีสมัยใหม่ แต่กลุ่มที่ ‘ไม่รู้อะไร’ นั้นแตกต่าง ด้วยความที่พวกเขาไม่ได้ทุกข์มากนัก เมื่อถูกถามกลับตอบว่า ‘ดีอยู่’ ทำให้ยากต่อการเข้าถึงและการให้การรักษา
รายการปฏิบัติการ
- แพทย์ต้องออกแบบวิธีการรักษาที่เหมาะสมกับผู้ป่วยกลุ่มนี้
- จำเป็นต้องมีงานวิจัยเพิ่มเติมเกี่ยวกับผู้ป่วยกลุ่มที่ ‘ไม่รู้อะไร’ เพราะมีจำนวนเพิ่มขึ้น
- ควรพัฒนาแนวทางการให้คำปรึกษาสำหรับพ่อแม่ที่เป็นทุกข์มากกว่าตัวผู้ป่วยเอง
